Ang Power Hug ng May 8, 2008
Siguro akala mo nakalimutan ko na yon, ano? Kasi nga naman limang taon na din ang nakalipas mula noon. Bakit ko nga naman aalalahanin pa iyon? Pero naaalala ko pa yon. Isa nga yon sa mga pangunahing naiisip ko tuwing naiisip ko nang bumitaw na o di kaya ay tuluyan nang pagsawalang bahala na ang lahat. Naiisip ko yon sa mga oras na gusto ko nalang sumuko dahil tila di ko na kakayanin ang mga pagsubok na hinaharap ko. Ang arte ko, ‘no? Naaalala ko nga, ang lupet din ng pag iinarte ko nung madaling araw na yon ng ika-8 ng Mayo 2008. Pero, salamat, dahil nung mga oras na yon, hindi mo inisip na nagiinarte ako. Kasi nga naman, nung mga panahong yon, totoo namang may suliranin ako. Siguro dala na din ng pagod at lubhang pagkatakot ko na mabigo at pumalpak sa inatas sa aking proyekto kaya ako nagmukmok ng mga panahon na iyon. Dapat maliligo lang ako at kukuha ng gamit tapos sisibat na. Pero napaupo na lang talaga ako sa silya sa tabi ng kama mo at nagsimula na ng drama. Isi